UZAK 1

İklimim geç-mişti 
Durmadan kan yağan
Hangi dili konuşsak çürümüştü zaman
Dehşetine yetişemeyen bir şeytandı varlığımız
Kokusu yitirilmiş bir ölümdü  uzak.
 

Ölgün bir mevsimdi saçlarında sonsuzluk
İçine düştüm,  telinden koparak
Nasıl düştüysem tutundum boşluğuna …tutuldum…
 

 

 



 

Ağzın gülüyordu yüzünden yoksun
Şile’de bir öğlen vakti
Kıyıya vurmuş intihar  balıkları birde,
Gözlerin ondan kısık bakıyor hiç durmadan ufka
Ve dostluğun türküsü bir ölümlü fotoğrafla yücelirken
Birde yokluğun o kasvetiyle.
 

Islanmış banklardan sallanırken gözlerin Haydarpaşa’nın puslu kokusuna
Birde değemediğin şu gökyüzü, çocukluğunun gizli dehşeti…
Her şey uzaktaydı sen yoktun…
 

Her mevsim ağlamalarını gizledin birikmiş sular içine
kirli yalnız ve tektiler
kimseden olmayan birer kimsesizdiler yaşadıklarım.
 

hangi günahı işledi buncacık tenim(iz )
derdin ki; ademin günahından eski yaşadıklarımız
susardı , susardın İstanbul kalabalığına
ve yoklardık ellerimizle  varlığımızı
öylesine bırakılmış bir martı yemi derinliğinde, öylesine öylesine