O Seni Benden Çok Sevdi...
Gözümden akan yaşları alelacele silmeye çalıştım...
Ama o kadar çoktu ki bulaşıverdi her yere… Temizlemeye çalıştıkça daha çok batar ya hani ortalık... Bir türlü yetişemezsin ya... Yetişemedim...
Yapış yapış bir özlem doldu ciğerlerime... Ve ben ağlaya ağlaya boşalttım ciğerlerimi...
Kan kaybından kaybettiğim ilk ümit olmayacaktı ya bu. Varsın bunu da kaybedeyim dedim… Bir eksik bir fazla fark etmeyecek kadar anlamsızlaşmıştı hayatım biranda. Birkaç cümlenin, bir dağı nasıl yıkabileceğini gözlerimle görmesem anlamazdım.
Yüreğim kanadı...
Kanadı...
Kaldıramadı sonra, seni kaybetmeyi...
Kan kaybından ölecek son umudum olacağını biliyordu belki...
Belki, seni öldürürsem öleceğimi biliyordu…
Sustu...
Kendi kendine onarmaya çalıştı. Gücü yetmezdi oysa bilemezdi ki. Bense sadece
izledim. Nereye kadar direnecekti ve niye bunca çaba, görmek için. Şimdiye kadar
hiçbir şey için göstermediği bu direnci şaşkınlıkla izledim. Kendini
yenilemesini, parçalarını birleştirmesini ve sonra geri çekilip gülümseyerek
orada duran sana bakmasını izledim. Gözlerindeki aşkı. Gülümsemesindeki gururu
izledim.
Bana dönüp bir kez olsun bakmadı. Benden yardım istemedi ve bana isyan etmedi
ilk kez. İlk kez ne yaparsan yap, umurumda değilsin demedi.
Anladım ki çabası benim için değildi..
O seni benden de fazla sevdi...
Şu ana kadar söylenen bütün sözler, yazılan bütün yazılar, yapılan bütün
besteler sana dair. Ve bütün bu ağaçlar, bu deniz senin için…
Sana ait ya bütün güzellikler, bütün çirkinlikler de senin güzelliğinin onayı
için. Bu koca evren, evrende her ne varsa senin için…
Diğer tüm insanlar senin için nefes alıyorlar, sadece senin için kendilerine
verilen rolleri oynuyorlar bu dünyada. Kırmızı ışıkta mendil satan çocuk da,
bıçağı bileyen amca da, balkonda halı yıkayan teyze de, ana kahramanı sen olan
bir romandaki kahramanlar sadece.
İstediklerine sahip olduğunda yüzünde oluşan gülümseme, olmadığında gözündeki
yaş ise benim.
Bu yüzden mi bilmiyorum ama, buna rağmen seni seviyorum.
Mucizemsin sen benim
Sana dokunmak bir mucize, seninle olmak bir mucizeyle yaşamak .
Gün geceye döndüğünde seninle olmak öyle güzel ki. Bütün bir gece seninle aynı
havayı solumak, dinlediğimiz şarkılarda seni bulmak. Gündüzümüzde insanlar,
mücadele, kavgalar var belki ama gecemizde sadadece sen ve ben…Belki bu yüzden
geceyi sevişim. Sadece sana ait benim gecelerim, tıpkı kalbim gibi...
Artık gecelerim sensiz. Penceremi açıyorum, derin nefesler alıyorum. Nefes
alırken gücümü daha da artırsın, acılarımı bana unuttursun diye Tanrıya yaranmak
geçiyor aklımdan. Senle dolu gecelerim ; artık öyle hüzün dolu ki… Ve öyle
yalnızım ki…
Artık her gece ; hayal ettiğim, büyük bir özlemle beklediğim şeyler avuçlarımdan
yere, o anlamsız boşluğa paramparça kırılıp dökülüyor…
Artık her gece ; seni her düşünüşüm ; kendi ellerinle derinlere gömdüğün o eşsiz
sevginin mezarına götürüyor beni… O mezarın başında, soğuk, umutsuz rüzgarlar
çarpıyor yüzüme…
Artık her gece; ruhuma bıraktığın sızı ve bana sevgiyle bakan yüzünün hayaliyle
beraberim…
Artık her gece; hissediyorum ; Bir zamanlar içimi ısıtan sevgin, şimdi yolları
karla kaplı, unutulmuş, kaybolmuş dağ köyleri gibi uzakta…
Hayatta tek sığınağımdı aşkın… Gelirdim yanına sokulurdum… Tüm dertlerden ,
kederlerden uzaklaşırdım gözlerinin içinde kendimi görürken… Nerden
bilebilirdimki o gözlerinin koyu karanlığında bir gün kaybolacağımı ?
Umutlarımın, hayallerimin, sevgimin, beklentilerimin, inançlarımın heba
olacağını ? Sana ait gecelerimin bir bir yok olacağını? Nerden bilebilirdim ki ;
o seyretmeye doyamadığım kara gözlerinde, kara bir ölümün beni beklediğini ?
Oysa ben ayrılığı hiç düşünmezdim. Aklıma gelmezdi sensiz sabahlamak, bunu
kabuslarımda bile görmezdim. Yastıkla uyuyup, sızlayarak uyanacağım aklıma bile
gelmezdi. Sen varken farketmezdim mevsimlerin döndüğünü, sen varken hayatımdaki
girdaplı suyun deli akışından korkmazdım. Meğer ellerime kar yağabilirmiş ,
saçlarım dökülebilirmiş , gözlerime bulutlar değebilirmiş. Bunları bilmezdim.
Elim tenindeyken ben ayrılığı hiç düşünmezdim. Belki de en çok bundan vurdu
ikimizi bu aklımın ucuna bile gelmeyen ayrılık. Ve sadece senden değil beni
kendimden bile uzak bıraktı…
Sen benim mucizemdin. İşte o mucizeye dokunmak, aslında seni sonsuza dek
kaybetmekmiş
-alıntı-
Konuyu Paylaş
Konu: Sen Benim Mucizemdin... (Okunma sayısı 1035 defa)
14 Aralık 2014, 00:06:51