Hz. ÜMMÜ SELEME(r.a.)’YE SESLENİŞ

Ezvâc-ı Tâhirattan

 

Hira’dan koşarak inince Peygamber,

Örtüsünden sıyrılınca sonra

Kulak verdiniz söylediklerine

İşittiniz ve itaat ettiniz ailece

Bu ne güzel din böyle.

 

Fakat o güzelliği göremeyen kalpler

Sizi hicrete mecbur ettiler…

Eşin ve sen Habeşistan’a gittiniz,

Dini için ilk hicret edenlerdendiniz…

 

Lakin gurbet ah gurbet!

Kimse dokunmuyordu size ama

Ne olurdu yaşansaydı Mekke’de

Müslümanca, huzur ve güven içinde.

 

Bir haber yayılıyor Habeş’e

Mekkeliler Müslüman olmuş,

Eziyet etmiyorlarmış kimseye.

Hayal mi? Rüya mı? Söyle!

 

Sevinçle Mekke’ye döner Müslümanlar

İçlerinde Ümmü Seleme-Ebu Seleme ailesi

Ancak beklemektedir onları hüzün geceleri.

Değişen bir şey yoktur hatta daha zorlusu

İnsanlar hicret için Medine yolcusu…

 

Ne kısa bir rüyaydı

Kendi memleketinde özgürce yaşamak

Dinini anlatıp, insanları Hakka çağırmak…

 

Duysa da işitmiyordu kulaklar,

Baksa da görmüyordu gözler,

Mühürlenmiş, hissetmiyor gönüller…

 

Olsun. İki hicret sahibi denecek size

Hem Habeşistan hem Medine.

Develeri hazırlıyor Ebu Seleme

Hem kendine hem ailesine.

Fakat o da ne!

Ümmü Seleme’yi bırakmıyorlar!

Bir de çocuğunu çekiştiriyorlar!

Durun! O daha ufacık bir bebek

Nice güzel günler görecek.

Durun, çekmeyin kolu kırılacak!

Durun, çığlığı bastı yavrucak!...

 

Kim bu adamlar ne istiyorlar?

Ümmü Seleme’yi hem eşinden

hem yavrusundan ayırıyorlar

Eş eşinden ayrılır mı?

Ana yavrusundan ayırılır mı?

Bu nasıl akrabalık

Gitmek de mi yasak!

 

Bu acıya nasıl dayanır yürek,

Eşin Medine’de

Yavrun akrabaların elinde

Sen Mekke’de tutsak!

 

Safa Tepesi, Ebtah şahid ol!

Şu biçare kadının gözyaşlarına…

Bir gün değil, iki gün değil,

Bir ay değil, iki ay değil,

Bir sene gözyaşı döktü.

Dağ, taş inledi acısından

Taşlar bile eridi.

Onlar zaten yuvarlanır,

Allah korkusundan…

 

Çöl, söyle bana!

Senin bağrın mı daha sıcak

Yoksa şu hatunun

Yüreği mi daha kızgın.

 

Sabret Ümmü Seleme

Sabrın sonu selamettir.

Elbet bu sabrın sonu

Pek yüce bir şereftir…

 

Gözyaşları nihayet taş kalpleri eritti.

Acıdılar sana, sadece acıdılar.

Bırakın, dediler şu zavallı kadını

Verin yavrusunu varsın gideceği yere.

Baksanıza burada ne yapsanız nafile.

 

Çöl!

Cehennem sıcağından bir nefes çöl!

Ümmü Seleme bindi devesine

Kucağında yavrusu, kuruldu hevdecine.

Kararlı, gidecek Medine’ye

Yalnız, ama olsun

O’nu Yaratan onu gözetir elbette.

 

Çöl!

İçinde bir yol açmaz mısın?

Hacer gibi çaresiz baksana

Yavrusu da var kucağında

Az da olsa bir su çıkarmaz mısın?

 

Kumların çimen gibi olsun

Fırtınaların meltem

Sen Hicret edenlerin yoldaşı

Medine yolusun madem.

 

Yesrip! Yesrip! Adın yakışmıyor sana

Hicret için müminler geliyor

Misafirlerini karşıla!

Az kaldı, Peygamberin de gelecek

O zaman “şehir” olacaksın unutma.

Onlar şerefindir senin

Artık, parlak geleceğin…

Sen, dünyaya açılan penceresin

Sen, artık Peygamber Beldesisin…

 

Ümmü Seleme!

kavuştun mu ailene.

Gözün aydın olsun, gark oldunuz sevince.

Ancak ebedi mutluluk cennette,

Ebu Seleme cihada gidiyor Bedir’e…

 

Bedrin aslanlarından Seleme’nin babası,

Peygamberin arkadaşı, dostu, kumandanı

Uhud’da aldığı yara derin

O bir gazi değil mi, yürekler serin.

 

Bil ki Ey Ümmü Seleme!

Rasulullah şöyle buyurdu:

“Müslümanlardan biri bir bela ve musibete uğrar da:

‘İnna lillah ve inna ileyhi raciun.

Biz Allah’a aidiz ve tekrar O’na döneceğiz der;

sonra da uğradığım bu musibetin ecir ve mükafatını ihsan et.

Beni ondan daha hayırlısına nail et’ derse

Allah onun duasını kabul eder.”

(İbn Hanbel, Müsned, IV, 278)

 

Yara gittikçe derinleşiyor,

Ebu Seleme hasta yatıyor.

 

Ümmü Seleme şaşkın, çaresiz…

Dudakları hadisi okur belli belirsiz.

Düşünür, ağlar, içi burkulur,

Ondan daha hayırlısı nasıl olur?