Yiğit birinin Semerkant şehrinde bir sevgilisi vardı. Ağzından söz yerine sanki şeker dökülürdü. Güzellikte hurileri geride brakır, işvesiyle gönülleri ateşlerdi. Bu dilberin güzelliği Yüce Allah’ın Cemil isminin tam bir tecellisiydi. O giderken gözler ardında kalır, sevenlerin kalbi onun yoluna feda olurdu. Nitekim âşığı da kendisini gizli gizli seyrediyor, ona baktıkça kendinden geçiyordu. Bu dünyalar güzeli dilber, bir keresinde aşığına sertçe bakarak:

– A şaşkın, dedi, ardıma düşüp ne koşup duruyorsun? Bana dikkatlice baksana, ben senin tuzağına düşecek birine benziyor muyum? Eğer seni bir kere daha peşimde görürsem; hiç acımam, düşmanım sayar, kılıcımla başını uçururum!

Adamın biri gelerek, yiğit âşığa öğüt verdi:

– Artık aklını başına al, bundan sonra, olabilecek bir arzunun peşine düş! Ben senin bu aşkını isabetli bulmuyorum. Gönlünün heva ve hevesine uyup haytını mahvetme!

Gerçek âşık, bu gönül yaralayan sözleri dinleyince acı bir feryat kopardı.

” –Bırak, dedi. Beni âşığımın kılıcı yaralasın; vücudum çamurlarda, kanlarda yuvarlansın. Yeter ki, dosta düşmana karşı onun uğrunda, onun kılıcıyla öldüğüm söylensin. Ben sevgilimin peşinden ayrılmayı aklımdan bile geçirmiyorum. İsterse zulmetsin, isterse şerefimi ayaklar altına alsın!

Ey insan, beni hoş gör; sevgilim bana ne yaparsa yapsın,ister kanımı döksün, ister canımı alsın, gene güzeldir. Ben onun sevgisiyle her gece yandığım halde, seher vakti yine onun kokusuyla diriliyorum. Eğer bu gün onun yakınında ölürsem, kıyamet günü kıyamet günü çadırımı onun yanında kurarım.”