Aşk

 
Aşk denilen bu illet; ne kânun, kural tanır, 
Ne hüküm fermân dinler; ne arlanır, utanır... 
Dâvetsiz kapı çalar; zannetme ki usanır! ..   
Girdimi bir gönüle, nasıl yakar kavurur 
Perme-perişân eder, küller gibi savurur   
*Önüne geçmek* diye, deyim icâd bulmamış 
Bir tutulan, bir daha aslâ iflâh olmamış 
Göster! Hangi filinta, sâm-u zebûn solmamış?   
Yağız delikanlı mı, yiğit mi, demez vurur 
Şâh´a pençe taktımı, tâc-ı saltanât kurur   
Çökmesin bir yüreğe; inletir, süründürür 
Velî´yi deli eyler, Kırk hâle büründürür 
Tanınmaz mecâl verir, yek-pervâne döndürür   
Ne şeref, izzet kalır; ne de bırakır gurûr 
Deldirir ferhât gibi, önünde dağ mı durur?
M. Engin Karatay