UZAK 2
 Konuşmanın güzelmiş dostluğun yıkıcı

sisli sesinde martılar gizliymiş bir vakit

çığlıklarınla ürkmüş

denizden kalan bu esrik miras

sonra  esvaplarından en güzeli entari

gri tonları seçer olmuşsun kış vakitlerinde

esrarı dumanlayıp üflemişsin Beyoğlu‘dan aşağı

onlar da demişsin onlarda  her şey

sokağı ikiye bölen tinercilerde

pislik potinleri boyayanlarda her şey

bir de dilenciler de, aşağılanmanın duygusu

o her gün tok olmayanlarda birde, anasının ta şeyinden fırlatılanlar  da

o içinde yokluğun ülkesini saklayanlarda demişsin.

 

Sonra  kalırdı, birde sen…

 

 

 

 

 

 

 

 



 

Şimdi saçlarına hangi yaban otu değiyor
Hangi dehlizdesin nerden düştün düşüme
Kazağın ne renk, hangi ağaç kökünden daha çok
Tutunabildin toprağa…!
Hangi renkte yitirdin gözlerinin ferini
Ve sen hangi ismini  severdin ki.
hangi sorumu linç etsem cevaplar kan revan,
ölümlüler  bir bunu ister birde son istediklerini.
 

Zamanımın içinden geçti atların, bir hüzün dolusu barutla
Nal izleri kaldı  kısraklığından
çingene bir yetimdim ismim Kazım
mevsim tensiz renkliğin mevsimiydi
Kars çok uzaktı hiç görmedim.
 

 

Kim severdi benim kadar geceleri
gündüzü  küfre mühürleyenlerden başka
yamsılayıp durdum roller diyarında rol keşleri
düşürdüm maskesini insanın, küflenmiş ruhlar
çarmıha gerilmiş yüzler
artık gülmek de ayıp. Yasaklanmış bir meyve…
 
Usunu yitirmiş düş karantinalarında düşündüm seni birde
Bir de hayvan  hapislerinin  uzak  havlamaları içinde
Bir buğdaya değer gibi bir de topraktan umarcasına
Sanırım saat beşi on geçerken
Akşamı eden yaşlılar düşünde düşündüm birde.
 

Harita dışı bir gezgindim,
Uzaktın, çok taze bir tanışmışlık içinde .