GüLe SeVDaLi BiR GeNçLiK
AŞK VE HAYAT => Hayat ve Yaşam Sahası => Hayata Dair Yazılar => Konuyu başlatan: orkide - 04 Nisan 2008, 00:31:47
-
70 bin çesit ürünle yüz yüze gelen insan, kanaat etmeyi unutuyor. Kredi kartindan aldigi cesaretle alabildiklerini posetlere atiyor, alamadiklari aklinda kaliyor. Mutfak doluyor, buzdolabi tasiyor. Eve gelince posetlerin hiçbirinin içinden “huzur” çikmiyor.
“Ve bilmezdim annemin yasantisindaki renkliligin yalnizca raflarda dizili kavanozlarin içindeki reçeller oldugunu”
Iki rafina reçel kavanozlari dizilmis, ovulmaktan iyice boyasi dökülmüs ama eskiyememis, zarif ve sadik bir “tel dolap” resmi çagiralim hafizamizdan. Üst raflarinda kavanoz kavanoz çilek, visne, portakal, gül, ahududu reçellerini saklayan, kapakli alt dolabinda ev yapimi makarna, çorba, kurutulmus meyve ve baklagilleri barindiran, çokça boya yemis, kayin, ceviz ya da krem renkte bir tel dolap…
Ben sonlarina yetistim tel dolapli mutfaklarin. Gerçi o yillarda tel dolabi hâlâ buzdolabiyla birlikte kullaniliyordu. Belki vefa, belki aliskanlik, belki de reçel kavanozlarinin hatiri sayesinde, evlere buzdolabi girdikten sonra bile çok uzun yillar atilmadi tel dolabi mutfaklardan. Ama yine de seviniyorum, hayatimda olmasa bile hafizamda gerçek bir tel dolabi resmi var diye. Lâkin bizden sonraki neslin tel dolapli anilari ve hikâyeleri olmayacak. Çok yazik.