Gitme Sevgilim....
Beni bu sevdanın ortasında,
deli yağmurların altında
bir başıma bırakıp gittiğin zamanlar
seni hiç durdurmadım...
Yoluna çıkıp hiç, gitme, demedim sana...
Beni bırakma, diye yalvarmadım...
Her gidişinin ardından sessizliğe gömülüp,
seni sonsuza kadar kaybettiğimi düşündüm hep...
Bir gün geri gelebileceğine hiç inanmadım...
Bu yüzden mucizeydi her dönüşün
ve bu yüzden her defasında sana daha sıkı sarıldım...
Yıllar geçti aramızdan...
Ayrılıklarla sırılsıklam, kavuşmalarla yıldızlı...
Şimdi yanımdasın... Ama biliyorum, gideceksin yine...
Rüzgar adını çağırıyor...
Bu şehrin üzerini yine kara bulutlar sarıyor...
Biliyorum, yine deli yağmurlar yağacak üzerime...
Yine gizlenecek martılar saçakların altına...
Yıldızlar kaybolacak...
Biliyorum gideceksin ve ben
yine kaybedeceğim yolumu...
Biliyorum, deniz kenarında
martıların peşinde koşan çoçukluğumu
düştüğü yerden kimse kaldırmayacak...
Gözyaşlarımı silmeyecek o sevgi dolu, kutsal yüreğin...
Biliyorum, gölgen bir İstanbul sokağının
arnavut kaldırımı üzerinde
ansızın gölgemi okşamayacak...
Biliyorum, gideceksin...
Ama bu kez sana sevdalı güvercinin
yaralı yüreği bu gidişi kaldıramayacak...
Belki de bu yüzden hiç yapmadığım bir şeyi yapıyor
ve soluk soluğa geçen o yıllar boyunca
hiç fark etmediğin bir sırrı ilk kez yüreğine fısıldıyorum:
Ben sana çocukluğumdan vurgunum...
Artık gitme sevgilim...