Düşlerim karanlığa boğulur bazen
Bazende sessizliğe...
Sonra haykırırım kainata ve insalara
"Bırakında gideyim ben!
Neden ellerim kelepçeli
Ben size ne yaptım ki..." derim...
Onlarda "hayır" der çözmezlerdi kelepçelerimi...
"Görmeden sevmek suç mu?" derdim
Herkes susar, boyunlarını bükerler ve hemen çözerlerdi ellerimi...
Sevinirdim...
Ve yürürdüm ardıma bakmadan...
(http://img66.imageshack.us/img66/5163/adszif3.png)
Yolları kaplayan kar tanelerinin o büyülü atmosferinde yürümeye koyulurdum
Yanmaktan bıkmış bir sokak lambası aydınlatırdı bedenimi
Adımlarım sanki ölüme gider gibiydi
Gidecek yerim yoktuda ondan...
Evet bir ışık görüyorum ama çok uzakta
Ulaşabilecekmiyim acaba...
Derken daha da hüzne boğuluyor kalbim...
Artık yürümeme izin yok
Ellerim gene kelepçeli...
Bu sefer gözlerinde yaş var beni yolumdan alıkoyanların...
"Bu yaşalara göre vicdanınız el vermiyor beni yolumdan çevirmeye
Neden böyle yapıyorsunuz" diyorum...
Cevap vermiyorlar...!
Bekliyorum sessizce
Ölümü yada beklediğimi bilmediğim şeyi...
Bekliyorum...
İşte bu anda uzaklardan, taa uzaklardan gelipte seslenirsin...
"Bırakın onu...
O benimle, bende onunlayım...!,"dersin...
Ve işte çözüyorlar ellerimi...
Sana minnettarım beni karanlıktan, yalnızlıktan kurtardığın için...
Ama birde yüzünü görsem
Yanında sonsuza kadar kalabilsem...
Hiç bitmeden tükenmeden....