(http://img208.imageshack.us/img208/3584/dalga0ue9lyxx2.jpg)
Bir dalganın özgürlüğüydü senin aradığın. İstediğin kadar yükselmek sulardan, istediğin hızda hareket edebilmek yetkisine sahip olabilmek. İstediğin gibi köpürebilmek, istediğin gibi sakinleşmek; içinden geldiğince yaşamak suyunun serinliğini. O an canın ne kadar kıvrılmak, bükülüp uzanmak kendi gölgende, kendi oluşturduğun çizgide. İstediğini boğmak varlığının içinde, istediğini yaşatmak sırtında sürükleyerek herhangi bir sahilde. Bencil olabilmek adına aklına eseni yapabilmek.
Yok mudur bu bencillik hastalığının sonu? Biliyor musun; senin özgürlüğünü sınırının, başkasının özgürlüğünün başladığı yerde sona erdiğini? Bilmez olur musun hiç? Biliyorsun da işine gelmiyor. Herhangi biri gibi olmanın rehavetini hatta tembelliğini yaşamak hoşuna gidiyor. Kendin gibi olmaktan duyduğun tedirginlik canını sıkıyor olmalı.
Dün akşam uğradığın sahilimdeki yosunları temizlemeye çalıştım bütün gece. Hoşuna mı gidiyor bu kadar çeri çöpü toplayıp sahilime vurmak. Geçmişin her dalından bir kıymık çıkarabilmek maharetmi sence? Geceler soğudu. Artık eskisi kadarda kuvvetli değilim ki. Eskiden sabah kadar tüm sahilimi tertemiz ederdim; sabah ilk ışıklarıyla günün, tertemiz bir sahile vurabilesin diye. Artık içimden gelmiyor, içimden gelse bile gücüm yetmiyor artık.
Geçenlerde iyi bir şeyler yapmışsın. Bir sürü deniz kaplumbağasını taşıyıp suya, yaşamalarını sağlamışsın. Ben o gece sahile gelemeyecek kadar yorgundum. Yatağımda sırt üstü bütün bir gece seni düşündüm. Ertesi sabah sahil tertemizdi. Kendi getirdiklerini kendin götürmüşsün bu sefer. Bensizlik yaramış sana kendin olmayı öğrenmek için bensiz kalman gerekiyormuş demek ki.
Bir iki gün önce kalbimin iskelesiyle senden bahsettik epeyce. Vura vura sularını; tahtadan ayaklarını çürüttüğün, neredeyse yıkılmak, buz gibi sulara gömülmek üzere olan iskelemle. O da bencilliğini anlattı durdu. Öyle yüksekten öyle sert vurmuşsun ki son bir aydır, kalaslara her çarpışın yıkıma giden bir kırbaç gibiymiş. “Benden ne istiyor?” diye sordu. Bilmiyorum ki, bilmiyorum ki… Bırak onu benden bile ne istediğini hala anlayabilmiş değilim. Sadece bir bencillik kokusu geliyor burnuma, oysa ne vardı ki seni sıkan, bunaltan. Bazen rahatlıkta batar insana. Hep daha fazlasını isterken var olanları da yitirirsin farkında olmadan. Dimyata pirince giderken evdeki bulgurdan da oluverirsin işte. Kendin gibi olmayı denemek yerine sana yapıştırılmaya, yafta edilmeye çalışan kimlikleri benimser; bir süre sonra, aslında olmadığın bir hayal kahramanının kostümü içerisinde gezdiğini zannedersin. Aynaya baktığında dev görürsün kendini. Bir kabarsan tüm kum tanelerini bir saniyede boğabilecek kocaman bir dalga.
Bir dalganın özgürlüğüydü senin aradığın.
Şimdi özgürsün işte. İstediğin sahile vurabileceğini sanıyorsun değil mi?
Üzgünüm…
Dalgaları özgür zannederken, rüzgarı hesaba katmadın…
Halil Bekler
Alıntıdır