GüLe SeVDaLi BiR GeNçLiK
AŞK VE HAYAT => Hayat ve Yaşam Sahası => Hayata Dair Olaylar => Konuyu başlatan: sevdaligul - 04 Mart 2011, 18:47:58
-
(http://1.bp.blogspot.com/-CUvmWcKnfzQ/TV_sL6GzJEI/AAAAAAAAAGc/318OT5X9gkw/s200/15_20110128_163301_800x600.jpg)
Benim insanoğluna inancım vardı bundan bir kaç sene öncesine kadar. Herkes iyi, herkes dost canlısı, herkes dürüst, herkes sevecen zannederdim. Tabi seneler geçince büyüdüm, büyüdükçe de her bir kişinin maskelerini gördüm. Nankör deyip çamur attığımız kedilerden çok daha beter bir ırkmışız meğer. Bir büyüğüm “bunlar daha gülsuyu günlerin” derdi de, bu kadarını da beklemezdim!
Çok çabuk unutuyoruz birbirimize yaptığımız iyilikleri. Ufak tefek şeyler olsalar da, hatırlanılması gerek diye düşünüyorum. Ama hiç olur mu? O zaman kim fenalık yapıp, kişiye baş ağrısı verme sebebi olacak?
Birine yaklaşımım her zaman pozitiftir benim. Yapabildiğim kadar iyilik ve yardım yapmaya çalışırım ilk seferde. Dost olurum, arkadaş olurum, istediği zaman etrafında bulunurum, aramaz sormazsa bende arayıp sormam, rahatsız etmem. Ama buna karşılık, benim de beklentilerim olur doğal olarak. Mesela benim arkamdan konuşmaması gibi. Ya da yüzüme gülüp, sonra hiç beklediğim sözler sarf etmemesi gibi. Bunları yapıyorsa da küserim, mektubumu keserim. Gelip kıtır kıtır kesseler de yeniden görüşmem, o kadar da inatımdır.
Şöyle de bir gerçek var, herkes birbirinin arkasından konuşur. İyi veya kötü. Bu engelleyebileceğiniz bir şey değildir. 5 kişiyseniz eğer, 4 kişi kaldığınız vakit, o aranızda bulunmayan şahısın adıdır bol bol geçen. Ama konuşmak var, konuşmak var... Siz o grubun melakesi de olsanız, hakkınızda edilen sözler cehennem zebanilerine layık olacaktır.
Hadi bunu geçtim, çünkü bu benim farkında olduğum ve aldırmadığım bir konu. Ben de yaptım çok, herkes yapıyor. Yapmadım, konuşmadım diyen yalan söylüyordur. Ama benim yapmadığım bir şey var; sevmediğim bir insanın etrafında bulunmam. O’na iyilik yapmam, yardım dokundurmaya da çalışmam. Çünkü o zaman kendimle çelişmiş olur, fikrimle oyun oynuyor olurum. Bu gidişin sonu da nankörlüktür. Sevmediğim biri bana iyilik yapmaya çalışıyorsa da kabul etmem, kırmadan geri çeviririm. Yine nankörlük etmemek adına... Çünkü bilirim, yarın öbür gün bu adamın lafı geçtiği vakit, ben hoşlanmadığım için hakkında kötü konuşacağım. Neden bile bile nankörlük edeyim?
Yani sizi hiç sevmediği halde, dost olmaya çalışan insanlar, sizin onlara yaptığınız iyiliklere rağmen en ufak bir olayda sizi yerden yere vuranlar ne tür bir ruh halindedirler, benim algımın çok çok dışında kalıyor. Bile bile nankörlük etmek, yaptığınız iyiliklerle değil, çirkinliklerle adınızı anmak, hoş bir davranış değil diye düşünüyorum.
Kendi ailemi övmek için söylemiyorum, bana öğretilen budur. “İyilik et, iyilik bulursun” Ama doğru bir yaklaşım değilmiş, orası ayrı konu. Herkese yukarıdan bak, dostça gelenleri aşağıla, ya da yüzlerine gül, arkalarından laf et, tillim tillim kaç, ama yüzlerine dost gibi davran... Bak o zaman kimse peşinden ayrılacak mı? Ne kadar da popüler olacaksın! Şahsen ileride bir çocuğum olursa, “baba” demekten önce öğreteceğim ilk şeyler bunlar olacak!
Alıntı
-
güzel bir yazı gerçektende insanoğlunda nankörlük var galiba >:(
-
olmazmı bee arkadaşım nankörlük
-
insan ogluyuz ciğ süt emmişiz derler atalarımız dilin kemiği yok derler ama o dilin yüzündende insan oğlunun başına gelmeyen yoktur düşüncesizce söyledigimiz her kelimenin kaç kişinin gönlünde yaralar açtıgını bilmeksizin konuşuruz iş işten geçtikten sonra pişmanlık fayda vermez güzel bir konu arkadaşım eline saglık