bu şehir sen yokken ağlar geceleri…
karanlık çöker
çığlık çığlığa kuşlar kaçışır çatılardan
yıldızlar düşer yalnızlığımın üstüne
gül açar sabaha bakan yüzümde
ellerimi uzattığım yastıklarda
yine yalnızlık vardır/birkaç saç teline sarılı
a ğ l a m a m
bu gidişler ilk değil
gözyaşlarım boşuna…
bu şehir hıçkırır yatağında kendi başına…
her gece küsüp yorgun düşlerime sarılıp
sabırla büyüttüğüm aşktan yalanlarıma
bir yenisini doğuruyorum sabahıma
karşılayan güneş yakınca
yaralarımın üstüne bağlanan kabuk
düşmek için gün sayıyor tenimde
unutulmaya yüz tutan yıldızsız bir gecede
kimsenin görmediği bir sokak başında
atıyor üstünden, kalan iz bahane
tenimde çoğalan veda oluyor
mağrur bakışıma gizleyip yolcu ettiğim…
çarptığın kapıdan sarsılan baharlar yoktur artık
ardından koştuğum yollara sis düşer sabahları
beklediğim pencerem buz tutar geceleri
her şey değişir birden bire
yanan yüreğimden savrulan ateş yayılır şehre
kuşlar yoktur, yıldızlar benden bihaber
ses vermez çıplak ellerim birbirine vurduğunda
tenim mor, dilimde dua
yazılan son satır sana masa başında
bu şehir sen yokken kül kokar geceleri…
!
aLıntı