GüLe SeVDaLi BiR GeNçLiK
AŞK VE HAYAT => Hayat ve Yaşam Sahası => Hayata Dair Yazılar => Konuyu başlatan: iğneci - 23 Ocak 2009, 18:32:11
-
Masum…
Sevimli…
Çamur kokan ter kokan çocuk.
Kirli dünya üzerinde
Kirli giysili çocuk…
Her çocuk aynı mı? Okula özel şoförüyle giden çocuk. Karne hediyesi sahili olan bir yere tatile gönderilen çocuk. Sonra… Çalışan çocuk. Çalıştırılan çocuk… Minicik omuzlarına “ekmek” derdi yüklenmiş çocuk. Ama hepsi çocuk. Yarının büyükleri. İş adamları öğretmenleri mühendisleri doktorları asgari ücretli işçileri işsizleri yan kesicileri kiralık katilleri dolandırıcıları teröristleri tinercileri… Ama şimdi hepsi çocuk.
Ablası hasta çocuğun. Babası hastane koridorlarını aşındırmakla meşgul. Yeşil kartları var. Ya o da olmasa ne yapacaklardı değil mi? Çıkmayan candan ümit kesilir mi?
Kes be… Bize ne? Biz miyiz sorumlu tüm bunlardan? Kim dedi onlara çocuk yapsınlar diye? Kafa yok mu onlarda hesabını yapsınlar ya?
Hesap mı bacım? Ben hesap bilmem. Köyde tarlaya sabana giderdim ben. Okuyamadım. Hesabım kıttır benim. Kıttır…
Çatlak elli çocuk…
Sümüklü çocuk…
Çakmak çakmak gözleri
Yüzünde yara izleri.
Cefakar çocuk