BİR TAKSİ YOLCULUĞU

[ђ๏Ŧєєz]

 
Yirmi yıl önce geçimimi taksicilik yaparak kazanıyordum.

Bir keresinde, saat sabaha karşı 02.30'da bir yolcu alacaktım;

adrese vardığımda, giriş katındaki bir pencerede görülen tek ışığın dışında

bütün bina kapkaranlıktı. Bu şartlar altında, çoğu taksi şoförü

bir iki sefer korna çalar, bir dakika bekler, sonra çeker giderdi.
Fakat ben, taşıma aracı olarak yalnızca taksiye bağlı pek çok fakir insanla
karşılaşmıştım. Eğer etrafta tehlike kokusu yoksa, her zaman kapıya
giderdim. Bu yolcu belki de benim yardımıma ihtiyaç duyacak biridir,

diye düşünürdüm kendi kendime. Onun için kapıya gittim ve çaldım,

"Bir dakika", diye yanıt verdi zayıf, yaşlıca bir ses.

Yerde birşeyin sürükleyerek çekildiğini duyabiliyordum.
Uzun bir aradan sonra, kapı açıldı. Önümde 80'li yaşlarında,

ufak tefek bir hanım duruyordu. Sanki 1940'ların filmlerinden çıkmışçasına,

emprime bir elbise giymişti ve başına da ön tarafına tül tutturulmuş

yuvarlak bir şapka takmıştı. Y anında küçük, plastikten bir valiz vardı.

Daire sanki içinde yıllardır hiç yaşanmamış gibi bir görünüme sahipti.

Bütün eşyalar çarşaflarla örtülüydü. Duvarlarda saat, süs eşyası ya da

tezgahın üzerinde kap-kaçak yoktu. Köşede içi fotoğraf ve

cam bardaklarla doldurulmuş bir karton kutu duruyordu.
Çantamı arabaya kadar taşır mıydınız?" dedi. Valizi arabaya götürdüm,

sonra kadına yardım etmek üzere döndüm. Koluma girdi ve yavaşça arabaya yürüdük.
Nezaketimden ötürü teşekkür edip duruyordu. "Bir şey değil", dedim ona.
"Ben yalnızca anneme nasıl davranılmasını istiyorsam yolcularıma o şekilde
davranmaya gayret ediyorum."
"Ah, ne kadar iyi bir çocuksun sen," dedi. Arabaya bindiğimizde,

bana adresi verdi, sonra, "Şehrin içinden gitmemiz mümkün mü?" diye sordu.
Orası kestirme değil," diye cevap verdim hemen.

"Benim için fark etmez," dedi. "Acelem yok. Güçsüzler yurduna gidiyorum."
Dikiz aynasından baktım. Gözleri parlıyordu. "Ailemden kimse kalmadı," diye
sözünü sürdürdü. "Doktor çok fazla zamanım kalmadığını söylüyor."
Yavaşça uzanıp taksimetreyi kapattım.
Ondan sonraki iki saat boyunca şehirde dolaştık. Bana bir zamanlar, hademe

olarak çalıştığı binayı gösterdi. Yeni evlendiklerinde kocasıyla birlikte oturdukları

mahallede gezindik. Arabayı, genç kızlığında dansa gittiği bir zamanlar balo salonu olan

mobilya ambarının önünde durdurmamı istedi.
Arada bir belirli bir binanın veya bir köşenin önünden geçerken yavaşlamamı

rica edip, gözlerini karanlığa içine dikerek, hiç bir şey söylemeden öylece
oturup baktı.
Güneşin ilk ışıkları ufukta belirmeye başlamıştı ki, birden "Yoruldum
Gidelim artık," dedi.
Sessizlik içinde bana vermiş olduğu adrese gittik. Sütunlu girişi olan
alçak bir binaydı, hastaların iyileşmek için gittiği sağlık evlerine benziyordu.
Araba durur durmaz, iki hademe çıkarak yanımıza geldi. Merak ve dikkatle
kadının her hareketini izliyorlardı. Onu bekliyor olmalıydılar. Bagajı
açarak küçük valizini kapıya götürdüm. Kadın tekerlikli iskemleye
oturtulmuştu bile.
"Borcum ne kadar?" diye sordu, çantasına uzanarak.
"Borcunuz yok," dedim.
"Geçiminizi sağlamanız gerek," diye cevap verdi.
"Başka yolcular var," dedim. Neredeyse hiç düşünmeden eğildim ve onu
kucakladım. Bana sımsıkı sarıldı.
"Yaşlı bir kadına küçük bir mutluluk yaşattınız," dedi. "Teşekkür ederim."
Elini sıktım, sonra loş sabah ışıklarının içine yürüdüm. Arkamda bir kapı

kapandı. Bir hayatın kapanış sesiydi bu.

O vardiyamda artık hiç müşteri almadım. Amaçsızca, düşüncelerimde kaybolmuş
dolaştım. Günün geri kalan kısmında hemen hiç konuşamadım. Ya o kadıncağız
öfkeli bir şoföre ya da vardiyasını bitirmek için acele eden bir şoföre
rast gelseydi? Ya ben yolculuğu reddetseydim veya bir kere korna çalıp sonra da
çekip gitseydim?
Şöyle bir yeniden gözden geçirdiğimde, aklıma hayatımda bundan daha önemli
yaptığım bir şey gelmedi.
Hayatımızın önemli anların etrafında geliştiğini düşünmeye şartlanmışızdır.
Fakat önemli anlar bizi genellikle habersiz yakalar, başkalarının önemsiz
sayabileceği bir biçimde güzelce paketlenmiş olarak.."

Alıntıdır

[Sut@nesi]

Resimlerin Görüntülenmesine İzin Verilmiyor. Üye Ol ya da Giriş Yap Resimlerin Görüntülenmesine İzin Verilmiyor. Üye Ol ya da Giriş Yap Resimlerin Görüntülenmesine İzin Verilmiyor. Üye Ol ya da Giriş Yap Resimlerin Görüntülenmesine İzin Verilmiyor. Üye Ol ya da Giriş Yap Resimlerin Görüntülenmesine İzin Verilmiyor. Üye Ol ya da Giriş Yap

arkadaşım ağlattın beni yaa çok güzel bir hikaye bu yaşlılara sevgi saygı göstermek ne güzel ama etrafımda o kadar insan varki yaşlılara saygısız davranıyorlar ama düşünmüyorlar ki leriki zamanlarda bizlerde onlar gibi yaşlancağız